Yaşlı kızılderili reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede  birbiriyle boğuşup duran iki kurt  köpeğini izliyorlardı. köpeklerden biri beyaz, biri siyahtı. oniki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı. dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar. çocuk kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünüyor,dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa siyah ve beyaz olduğunu anlamka isitiyordu. o merakla sordu dedesine: yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı. onlar dedi, benim için iki simgedir evlat. neyin simgesi diye sordu çocuk. iyilik ve kötülüğün simgesi. aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. onun için yanımda tutarım onları. çocuk sözün burasında; mücadele varsa, kazananı da olmalı diye düşündü ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi: peki dedi sence hangisi kazanır bu mücadeleyi? bilge reis derin bir gülümsemeyle baktı torununa. hangisi mi evlat? ben, hangisini daha iyi beslersem!



Yorumlar